Widjeśwara Saṃhitā – Rozdział 6 – Bitwa pomiędzy Brahmā i Wiszṇu

(Podróż do Kailāsa Dewów przerażonych użyciem broni Pāśupata w walce pomiędzy Brahmā i Wiszṇu, którzy rywalizowali ze sobą, utrzymując, każdy o sobie, że jest samym Bogiem)

Nandikeśwara powiedział:

1. Kiedyś, dawno temu, o najlepszy wśród Joginów, Wiszṇu uciął sobie drzemkę na swym wężowym łóżku. Był otoczony przez boginię dobrobytu i swych pomocników.

2. Zdarzyło się, że przyszedł tam Brahmā, pierwszy pośród wedyjskich uczonych. Zapytał on lotosowo-okiego, przystojnego Wiszṇu, który tam leżał.

3. „Kim jesteś ty, leżąc tu tak ja wyniośle nawet po zobaczeniu mnie? Podnieś się, o drogi, i spójrz na mnie, który jestem twym panem. Przybyłem tu.

4. Rytuały pokutne są nakazane temu złośliwemu nędznikowi, który zachowuje się jak wyniosły głupiec w czasie wizyty czcigodnej, starszej osoby.”

5. Słysząc te słowa Wiszṇu rozgniewał się. Ale przyjmując spokojny wygląd, powiedział: „O drogi, pozdrowienia tobie. Witaj. Proszę, usiądź na tym łożu. Jak to jest, że twoja twarz jest poruszona, a twe oczy wyglądają na zaciekawione?”

Brahmā powiedział:

6. Drogi Wiszṇu, wiedz, że przybyłem z prędkością Czasu. Trzeba mnie wielce czcić. O drogi, jestem obrońcą świata, Prastarym, twoim także obrońcą.

Wiszṇu powiedział:

7. O drogi, cały wszechświat jest umiejscowiony wewnątrz mnie, ale twój sposób myślenia przypomina sposób myślenia złodzieja. Jesteś zrodzony z lotosu w rejonie mego pępka. Jesteś moim synem. Dlatego twoje słowa są daremne.

Nandikeśwara powiedział:

8-9. Sprzeczając się w ten sposób ze sobą, mówiąc, że jeden jest lepszy od drugiego i twierdząc, że są bogiem, przygotowali się do bitwy, jak dwa głupie kozły, spragnione by się wzajemnie zabić.

10. Dwaj bohaterscy bogowie, siedząc na swych odpowiednich pojazdach – Łabędziu i na Garuḍa, walczyli ze sobą. Pomocnicy Brahmā i Wiszṇu także się ze sobą starli.

11. W międzyczasie inna grupa Dewów, poruszając się w niebiańskich pojazdach, przybyła tam, aby zobaczyć cudowną walkę.

12-18. Oglądając ją z nieba rozrzucili wszędzie kwiaty. Kierujący Garuḍa (Wiszṇu) wpadł w furię i wypuścił rój nieznośnych strzał i innych broni w pierś Brahmā. Rozgniewany Brahmā w płomiennej furii także wypuścił wiele strzał i wiele różnych rodzajów broni na Wiszṇu. Dewowie komentowali tą cudowną walkę i byli bardzo poruszeni. Wiszṇu w wielkim gniewie i umysłowym poruszeniu westchnął ciężko i wypuścił na Brahmā broń Māheśwara. Zdenerwowany tym Brahmā wycelował w pierś Wiszṇu straszliwą broń Pāśupata. Broń wzniosła się wysoko na niebo błyszcząc jak tysiące słońc, z tysiącami straszliwych ostrzy przeleciała strasznie jak podmuch wiatru. Te dwie bronie Brahmā i Wiszṇu spotkały się ze sobą w strasznym pojedynku.

19. Taka była wzajemna walka pomiędzy Brahmā i Wiszṇu. Wtedy, o drogi, dewowie w swym bezradnym poruszeniu i utrapieniu naradzili się pomiędzy sobą tak, jak czynią to ludzie w czasie wojny pomiędzy swymi monarchami.

20-22. Bóstwo noszące trójząb, najwyższy Brahman (czyli Śiwa) jest przyczyną stwarzania, podtrzymywania, unicestwiania, ukrywania i błogosławieństwa. Bez Jego zezwolenia nawet źdźbło trawy nie może zostać rozdzielone na dwoje nigdzie i przez żadną osobę. Myśląc tak w swym strachu, zapragnęli oni udać się do siedziby Śiwa i zgodnie poszli na szczyt Kailāsa¹ gdzie przebywał ozdobiony księżycem Bóg.

23. Widząc ten region Parameśwara w kształcie Oṃkāra, pochylili oni swe głowy w czci i weszli do pałacu.

24. Zobaczyli najwyższego władcę Dewów lśniącego jasno na ozdobionym klejnotami miejscu, na ołtarzu pośrodku sali obrad w towarzystwie Umā.

25. Jego prawa noga była założona za kolano lewej; jego lotosowe dłonie spoczywały na nogach; jego pomocnicy stali wokół niego. Posiadał on wszystkie dobre cechy.

26. Wachlowali Go mistrzowie w tej sztuce – mając w pełni skupioną uwagę. Wychwalały Go Wedy. Władca błogosławił każdego.

27. Widząc tak Boga, Dewowie uronili łzy radości.² O drogi, zastępy Dewów uklęknęły przed Nim będąc jeszcze w dalekiej od Niego odległości.

28. Bóg widząc Dewów, przywołał ich do siebie poprzez swe sługi. Następnie przynosząc Dewom radość, klejnot herbowy Dewów (czyli Śiwa), zwrócił się do nich poważnie słodkimi, pomyślnymi słowami.