Widjeśwara Saṃhitā – Rozdział 13 – Opis dobrego postępowania (sadāćāra)

Mędrcy powiedzieli:

1. Łaskawie opowiedz nam o sposobie dobrego postępowania, przez które rozsądny człowiek osiąga wyższe światy. Prosimy opowiedz nam o dobru i złu, które przynoszą osiągnięcie nieba lub piekła.

Sūta powiedział:

2. Brahmin przylegający ściśle do dobrego postępowania jest doskonale mądry. Brahmin uczony w Wedach i dobrze postępujący jest zwany Wipra. Brahmin obdarzony tylko jednym z tych dwu to zwykły Dwidźa.

3. Brahmin postępujący według pewnych przepisanych zasad i z powierzchowną znajomością Wed to brahmin Kszatrija, w najlepszym razie królewski sługa. Bardzo nieuważny w podążaniu za zasadami postępowania jest w istocie brahminem Waiśja. Taki, który jest zaangażowany w rolnictwo i handel jest również taki.

4. Brahmin, który sam orze pole to Śūdra bramin. Taki o zazdrosnym i mściwym temperamencie jest zdegradowanym Dwidźa.

5. Kszatrija który rządzi królestwem jest “Królem”; inni są zwykłymi Kszatrijami. Handlarz sprzedający nasiona etc. jest zwany Waiśja, a inni z jego kasty to zwyczajni „Waṇika”.

6. Osoba służąca Brahminom, Kszatrijom i Waiśjom jest nazywana Śūdra. Pracujący rolnik to Wryszala a inni to Dasju.

7. Obowiązkiem każdej osoby z czterech kast jest wstawać wcześnie rano, siadać z twarzą skierowaną na wschód i medytować nad bogami. Powinien on wtedy myśleć o różnych szlachetnych działaniach, sprawach dotyczących interesów pieniężnych, problemów z nimi połączonymi, źródłami dochodu i wydatkami.

8. Kierunek w którym osoba rzuca swe pierwsze spojrzenie po obudzeniu wskazuje dobro lub zło, które prawdopodobnie będą towarzyszyć mu tego dnia – osiem efektów po kolei to – długowieczność, nienawiść, śmierć, grzech, szczęście, choroba, odżywienie i siła.

9. Ostatnia jāma (3 godziny) nocy jest zwana Uszā a druga jej połowa jest zwana sandhi (okres koniunkcji). Brahmin powinien wstać o tej godzinie i udać się za potrzebą.

10. Musi być to w miejscu położonym z dala od domu. Musi być to osłonięte miejsce. Powinien siedzieć z twarzą skierowaną na północ. Jeśli nie jest to możliwe z powodu jakiejkolwiek przeszkody, może on usiąść z twarzą skierowaną w inną stronę.

11. Nie może nigdy siedzieć przed wodą, ogniem, brahminem lub podobizną jakiegokolwiek boga. Musi on zakryć penisa lewą ręką, a usta prawą.

12. Po wypróżnieniu jelit na odchody nie należy patrzyć. Woda zaczerpnięta do naczynia powinna zostać użyta do mycia (czyli nikt nie powinien siadać w zbiorniku wodnym lub w rzece aby się podmyć).

13. W żadnym wypadku nie powinno się [w tym celu] zbliżać do zbiorników wodnych i rzek poświęconych bóstwom, przodkom, etc. i odwiedzanych przez mędrców. Odbyt należy wyczyścić błotem siedem, pięć lub trzy razy.

14. Penis musi być wyczyszczony błotem w objętości przypominającej objętość ogórka, a błota dla oczyszczenia odbytu powinno być Prasryti (pół garści). Po oczyszczeniu organów wydalania, dłonie i stopy muszą zostać umyte, a gardło przepłukane osiem razy.

15. Do płukania gardła woda powinna być nabrana do jakiegokolwiek naczynia lub drewnianego kubka; ale wodę należy wypluć na zewnątrz (nie do rzeki lub zbiornika wodnego). Mycie zębów należy czynić przy pomocy jakiegoś liścia lub gałązki ale bez używania palca wskazującego i nie będąc w wodzie.

16. Po oddaniu czci bogom wody, podwójnie narodzony powinien wykonać ablucję z mantrami. Osoba chora lub słaba powinna wziąć kąpiel do szyi lub bioder.

17. Spryskując wodę do kolan powinien on wykonać Mantrasnāna. Powinien przebłagiwać bóstwa etc. rozsądnie z wodą ze świętego zbiornika lub rzeki.

18. Wyprana sucha szata powinna zostać założona i noszona w formie pańćakaćcza (noszenie niższej części garderoby w specjalny sposób). We wszystkich świętych rytuałach górna szata powinna być także użyta.

19-20. Biorąc kąpiel w świętej rzece lub zbiorniku, noszona szata nie powinna być przepłukiwana lub wytrzepywana. Rozsądny człowiek powinien zabrać ją do osobnego zbiornika wodnego lub studni lub do samego domu lub wytrzepać ją o kamień lub deskę ku zadowoleniu bóstw, o brahmini.

21-23. Na czole należy narysować Tripuṇḍraka¹ powtarzając Dźābālaka mantra. Jeśli ktoś wejdzie do wody inaczej, z pewnością pójdzie do piekła. Zgodnie z uczonymi autorytetami mantrasnāna jest następująca: Powtarzając mantrę “Āpo ki szṭhā”² etc. wodą należy spryskać głowę dla powstrzymania grzechów. Powtarzając mantrę “Jasja Kszajāja”³ etc. wodą należy spryskać stawy w nogach. Kolejność jest następująca: stopy, głowa, klatka piersiowa, stopy i klatka piersiowa, stopy, głowa do spryskiwania wodą trzykrotnie.

24. Wystarczy jeśli wykona się mantra snāna gdy jest się lekko niedysponowanym, lub istnieje zagrożenie ze strony króla, lub gdy są zamieszki społeczne, lub gdy nie ma innego wyjścia, lub gdy ma się udać w podróż.

25. Powinien on pić na sposób Āćamana recytując mantry z Sūrjānuwāka o poranku lub z Agni-Anuwāka wieczorem oraz wykonać rytualne skropienie pośrodku.

26. O brahmini, na koniec Dźapa mantry Gājatrī⁴ powinna zostać ofiarowana po trzykroć Arghja do słońca w kierunku wschodnim i raz także po tym.

27. Ofiarowanie Arghja o poranku jest przez podniesienie dłoni wysoko do góry; to o południu jest przez pozwolenie wodzie spłynąć przez palce, a to wieczorem przez wypuszczenie wody nad ziemią będąc skierowanym na zachód.

28. W południe na słońce patrzy się przez palce recytując przepisaną do tego mantrę. Wykonuje się okrążanie (w przepisany sposób) a także czystą Āćamana (bez mantr).

29-30. Modlitwa Sandhjā wykonana przed przepisanym czasem jest nieefektywna. Dlatego Sandhjā musi być praktykowana o właściwej porze. Rytuałem pokutnym za ominięcie przez jeden dzień modlitwy Sandhjā jest sto powtórzeń Gājatrī więcej niż zwyczajna ilość przez okres dziesięciu dni. Jeśli Gājatrī nie powtarzało się przez dziesięć dni lub dłużej, jako pokutę trzeba ją powtórzyć sto tysięcy razy.

31-32. Jeśli ktoś nie praktykuje Sandhjā przez miesiąc, musi być na nowo przepasany świętą nicią.⁵ Dla dobrobytu należy przebłagiwać takie bóstwa jak Īśa, Gaurī, Guha,⁶ Wiszṇu, Brahmā, Ćandra (księżyc) i Jama. Potem należy ofiarować cały rytuał do najwyższego Brahmana i wykonać czystą Āćamana.

33-34. Na prawo od świętej wody, w okazałym domu modlitwy, świątyni lub zwykłej Maṭha, albo w przewidzianym miejscu we własnym domu trzeba usiąść pewnie z umysłem skoncentrowanym i wykonać Gājatrī Dźapa z całą należną czcią do wszystkich bogów. Nie nelży pominąć praktyki mantry Praṇawa.

35-37. W czasie praktyki Praṇawa powinno się w pełni urzeczywistnić tożsamość Dźīwa (indywidualnej duszy) z najwyższym Brahmanem. W umyśle musi być utrzymywane pełne znaczenie Gājatrī podczas wykonywania Dźapa. „Modlimy się do Brahma, stworzyciela trzech światów, do Aćjuta Potrzymującego i Rudra Niszczyciela.⁷ Medytujemy nad Samo-świetlistym prowadzącym nas w dobrych działaniach i mądrości obdarzającej nas radością i zbawieniem, Samo-świetlistym, które jest wiodącą siłą za organami zmysłów, umysłem, intelektem i aktami woli.” Wielbiciel, który w ten sposób rozmyśla nad znaczeniem osiąga Brahmana.

38. Lub jeśli jest niekompetentny aby skupiać się na znaczeniu, niech chociaż kontynuuje recytację zwykłej mantry, aby pozostać brahminem. Doskonały brahmin musi powtarzać mantrę tysiąc razy o poranku każdego dnia.

39. Inni powinni powtarzać tyle razy ile mogą. W południe Gājatrī trzeba powtarzać sto razy; o zmierzchu przynajmniej dwadzieścia razy wraz z Śikhāsztaka [Zestaw ośmiu, czyli osiem razy więcej niż określono.]

40-41. Powinno się medytować nad Widjeśa, Brahmā, Wiszṇu, Īśa, Dźīwātman i Parameśwara przebywających w dwunastu ezoterycznych centrach ciała od Mūlādhāra (postawa kręgosłupa) do Brahmarandhra (mistyczny otwór w koronie głowy) jako identycznych z Brahmanem z koncepcją Soham (Jam jest Nim) i kontynuować Dźapa. Następnie powinno się medytować nad nimi jako przebywającymi także na zewnątrz ciała.

42-43. Z Mahat tattwa (kosmicznej zasady) jest tysiąc zewnętrznych ciał, z których przez każde należy przejść każdą mantrą powoli i Dźīwa musi zostać zjednoczona z Najwyższym. To jest zasada na której opiera się Dźapa. Ta Dźapa dla zewnętrznych ciał jest powtarzana dwa tysiące razy ze Śikhāsztaka.

44. Taka jest tradycja dotycząca Dźapa. Powtarzanie tysiąc razy przynosi sferę Brahmā, a sto tysięcy razy przyznaje rejon Indra.

45. Powtarzanie mniejszą ilość razy może chronić duszę do pewnego stopnia i sprowadzić ponowne narodziny w rodzinie brahmina. Po wielbieniu słońca, brahmin powinien tak praktykować każdego dnia.

46. Brahmin, który ukończył milion dwieście tysięcy powtórzeń, staje się staje się w pełni opierzonym brahminem. Brahmin, który nie ukończył przynajmniej stu tysięcy powtórzeń Gājatrī, nie jest autoryzowany w rytuałach wedyjskich.

47. Aż do ukończenia siedemnastu lat powinien podążać za tymi zasadami. Po tym może przyjąć wyrzeczenie. Po wyrzeczeniu powinien powtarzać Praṇawa dwanaście tysięcy razy o poranku każdego dnia.

48. Przeoczenia i niedobory jednego dnia muszą zostać nadrobione kolejnego dnia. Jeśli ominięcie trwa przez miesiąc, pokutą jest powtarzanie sto pięćdziesiąt tysięcy razy.

49. Jeśli przeoczenia wykraczają poza to, powinien on przyjąć zakon Sanjāsa na nowo. Wtedy jedynie defekt może zostać w pełni starty. W przeciwnym razie z pewnością upadnie do Raurawa, strasznego piekła.

50. Tylko osoba, która nosiła pragnienie powinna dążyć za cnotą i bogactwem i nie inni. Brahmin powinien szukać zbawienia i praktykować drogi urzeczywistnienia Brahmana na zawsze.

51. Z cnoty pochodzi bogactwo, a z bogactwa radość. Wairāgja (nie-przywiązanie) jest wynikiem radości. To znaczy, gdy ktoś w pełni raduje się przyjemnościami osiągniętymi przez bogactwo uzyskane w szlachetny sposób, dochodzi on do stanu Wairāgja (Stan Nieprzywiązania).

52-53. Jeśli radość jest osiągana przez bogactwo uzyskane innymi sposobami, wynikiem tego jest jedynie wzrost pasji. Dharma jest dwojaka: jedna poprzez święte ofiary, a druga poprzez ciało, przez wykonywanie ceremonialnych ablucji w świętej rzece etc. Można zarobić bogactwo poprzez cnotę i boską formę poprzez pokutę.

54. Osoba uwolniona od pragnienia uzyskuje czystość, a przez czystość osiąga wiedzę. Nie ma co do tego wątpliwości. W wiekach Krytā, Tretā i Dwāpara pokuta była polecana dla osiągnięcia Dharmy; ale w wieku Kali to święta ofiara zapewnia nam Dharmę.

55. W wieku Kryta wiedza była osiągana przez medytację; w Tretā poprzez pokutę; w Dwāpara poprzez ofiarę, a teraz, w wieku Kali, przez wielbienie bóstw.

56. Owoc jest zgodny z naturą cnoty i grzechu. Niedostatek, wzrost, zmniejszanie się etc. następują wskutek różnicy w artykułach użytych i części ciała oraz przedmiotach rytuałów.

57. Zło ma gwałtowną naturę, a cnota naturę przyjemną. Z powodu zła osoba staje się nieszczęśliwa, a z powodu cnoty zapewnia sobie szczęśliwość.

58. Trzeba wiedzieć, że złe postępowanie prowadzi do nieszczęścia, a dobre postępowanie do szczęścia. Stąd obowiązkiem każdego jest uzyskanie cnoty zarówno dla ziemskiej radości jak i wyzwolenia.

59. Jeśli ktokolwiek ofiarowuje regularnie wystarczające środki materialne brahminowi i czterem członkom jego rodziny, przez sto lat pozostanie w Brahmaloka.

60. Rytuał Ćāndrājaṇa wykonany tysiąc razy przynosi Brahmaloka. Obowiązkiem Kszatrija jest ustanowić i utrzymać tysiąc rodzin.

61-63. Przyznaje mu to Indraloka. Jeśli utrzymuje tysiąc rodzin – osiąga Brahmaloka. Według uczonych w Wedach, człowiek osiąga rejon tego bóstwa w medytacji, któremu składa dobroczynne dary. Człowiek pozbawiony bogactwa powinien dążyć do zgromadzenia pokuty i wyrzeczeń. Wieczne szczęście jest osiągane przez pielgrzymki do świętych miejsc i pokuty. Teraz objaśnię sposób osiągnięcia bogactwa przez czyste i prawe sposoby.

64. Brahmin powinien zarabiać bogactwo bez zbytniego płaszczenia się lub nadwyrężania. Może on przyjmować dary pieniężne i opłaty za przewodniczenie należycie wykonanym rytuałom.

65. Kszatrija powinien zarabiać bogactwo przez dzielne czyny, a Waiśja przez uprawę ziemi i hodowlę krów. Tylko dary dobroczynne z bogactwa osiągniętego prawymi sposobami przyniosą dobre rezultaty.

66. Zbawienie zostaje osiągnięte przez uzyskanie Doskonałej Wiedzy przez każdego wraz z błogosławieństwami nauczyciela. Zbawienie jest urzeczywistnieniem własnej prawdziwej formy i doskonałej błogości.

67. O brahmini, ludzie urzeczywistniają wszystkie te rzeczy tylko wtedy jeśli przebywają w towarzystwie dobrych ludzi. Żyjący w rodzinie powinien składać dobroczynne dary z wszystkiego, z rzeczy takich jak pieniądze, zboże, etc.

68. Osoba, która pragnie stałego dobrobytu dla siebie, powinna dać Brahminom owoce, zboże i inne artykuły, szczególnie gdy wzrasta na nie potrzeba.

69. Wodę należy zawsze dawać spragnionym. Pokarm należy dawać głodnym i chorym. Dar pokarmu jest czterorakiego rodzaju – polny, niełuskane zboże (lub nasiona), nieugotowany pokarm i gotowany pokarm.

70. Dawca pokarmu otrzymuje pół zasługi odbiorcy, którą gromadzi on do czasu, aż pokarm jest strawiony, lub tak długo, aż chwała mistrza Śiwa dotrze do jego uszu.

71. Otrzymujący dar musi odpokutować za swój grzech z pomocą praktyki wyrzeczeń lub czynienia darów dla innych. Inaczej upadnie do piekła Raurawa.

72-73. Każdy powinien oddzielić trzecią część swego bogactwa na Dharmę, kolejną trzecią część na Wryddhi (prosperowanie) a resztę na swą Bhoga (przyjemność). Częścią przeznaczoną na Dharma powinien wykonywać trzy rytuały cnoty czyli Nitja (codzienne modlitwy etc.), Naimittika (okazjonalne akty pobożności) i Kāmja (specjalne rytuały dla spełnienia pragnień). Dzięki drugiej części zwiększy swe bogactwo. Przez wykorzystanie trzeciej części będzie radował się z umiarem na czyste i zdrowe sposoby.

74. Jedna dziesiąta bogactwa zgromadzonego przez pracę rolniczą musi najpierw zostać rozdana na dobroczynność (przed troistym podziałem), po to, aby zetrzeć grzech. Może on spożytkować resztę jak wspomniano wcześniej. Inaczej upadnie do Raurawa.

75. Inaczej z pewnością jest on złośliwy i pędzi ku własnej, pewnej ruinie. Rozsądne osoby zdobywające duże bogactwo przez lichwę lub działalność handlową muszą podobnie oddawać szóstą część tego bogactwa na dobroczynność (przed potrójnym podziałem).

76. Doskonali brahmini przyjmując dary pieniężne od porządnych ludzi, powinni oddać czwartą część tego bogactwa na dobroczynność. Powinni oddać połowę na dobroczynność w przypadku nieoczekiwanego dopływu gotówki.

77. Jeśli brahmin przyjmuje dar pieniężny od nieporządnego człowieka, powinien oddać całą sumę na cele dobroczynne. Zanieczyszczony dar powinien zostać wrzucony do morza. Bardziej chwalebne jest, jeśli osoba zaprasza do siebie osoby i daje im dary. Jego własna radość na tym zyskuje.

78. Człowiek musi dać innym to, o co go błagają, zgodnie ze swymi możliwościami. Jeśli żądana rzecz nie zostanie oddana, będzie on miał taki dług, nawet w swoim przyszłym życiu.

79. Rozsądna osoba nie powinna rozgłaszać błędów innych. O brahmini, cokolwiek jest widziane lub słyszane nie powinno być złośliwie powtarzane.

80. Inteligentny człowiek nie mówi słów raniących serca innych. Dla osiągnięcia dostatku powinien on wykonywać święte rytuały w ogniu, o świcie i o zmierzchu.

81-82. Osoby niezdolne do wykonania tego w obu porach, powinny uczynić to raz, wielbiąc należycie słońce i ogień. Surowy ryż, inne ziarna, ghī, owoce, bulwy, gotowane pożywienie nasączone ghī dla rytualnych ofiarowań – wszystkie te rzeczy powinny być należycie używane, jak przepisano w świętych tekstach. Sthālīpāka (ofiarowanie gotowanego pożywienia w samym naczyniu) powinno być wykonane w określonym czasie w wyłożony sposób. Jeśli nie ma Hawja (gotowany ryż ofiarny) należy wykonać samo główne ofiarowanie.

83. Tak oto zostały opowiedziane codzienne rytuały. Powinny one być zawsze wykonywane; należy wykonywać powtarzanie samej mantry, albo wielbienie słońca.

84-85. Ci, którzy szukają dobra duszy powinni tak czynić. Osoba, która szuka bogactwa także powinna tak czynić. Wszystkie osoby oddane Brahmajadźńa, wielbiące bogów, wielbiące ogień, mające szacunek do nauczycieli i cześć dla brahminów zasługują, aby osiągnąć niebo.